Rozdział 3

#Ronnie
Jestem w Milkshake City. Na nieszczęście z moim bratem, ale co tam skoro już jest to niech będzie. Po wejściu zobaczyłam Alice, siedziała przy stoliku i piła shake'a.
- Cześć! - krzyknęła do mnie i pomachała.
- hej, to jest mój brat, Adam.
- Cześć mały, aleś ty słodki takie masz policzki puciu puciu - powiedziała dziecinnym głosem.
- Nie jestem dzieckiem, a ty zachowujesz się jakbyś miała pięć lat. - odpowiedział, a Alice zamurowało.
Zaczęłam się śmiać, a mój Adam patrzył na mnie jak na kretynkę. Alice wstała i wyrzuciła puste opakowanie po napoju.
- muszę już iść. - powiedziała
- jeśli cię uraziłem to przepraszam.
- nie jesteś spoko, ale umówiłam się z moim chłopakiem. naraznie. - powiedziała i wyszła szybko.

                           
                                                                          *  *  *

        Spałam sobie smacznie, aż tu nagle poczułam ból w plecach. To był Adam.
- Wstawaj, dzisiaj sobota, mieliśmy się spotkać z Zayn'em. - krzyczał
- a kto powiedział, że ja cię do niego zabiorę? - spytałam - sama się do niego nie wybieram, a mam tam ciągnąć ciebie?
- więc chcesz, żeby rodzice się dowiedzieli? dobra dla mnie ok. - zaszantażował i odwrócił się plecami udając, że się obraża.
- o co ci chodzi? - zdziwiłam się.
- chodzi mi o tą impreze, na którą poszłaś chociaż mama ci zabroniła!
- nienawidzę cię! - powiedziałam i odwróciłam się.
- no proszę cię, ty mie tylko zaprowadzisz a ja pogram w piłkę.
- ok, tylko masz się szybko ubrać. - zgodziłam się po dłuższym zastanowieniu.

                                   
                                                                         *  *  *

       Dotarliśmy na miejsce, w parku było mało osób. Zayn'a nie było, zdenerwowałam się bo obiecał młodemu i go wystawił, teraz ja będę się z nim musiała męczyć. Poczułam jak ktoś łapie mnie za ramię.
- Cześć, no nareszcie ile można na was czekać. - usłyszałam męski głos.
Gdy się odwróciłam zobaczyłam Zayn'a i czterech chłopaków, któży byli tego wieczoru w MSC.
- Cześć, a to kto? - zdziwiłam się.
- jestem Louis - podał mi rękę.
- hej jestem Ronnie.
- ja jestem Liam, to jest Niall, a to Harry.
- sam potrafię się przedstawić! - krzykną lokowaty i mnie przytulił, trwało to dłuższą chwilę, aż wreszcie Zayn krzyknął - dosyć tego!
- No co? to że to twoja dziewczyna nie znaczy że nie mogę się do niej przytulić na powitanie. - loczek obraził się.
- Nie jestem jego dziewczyną. - zbulwersowałam się.
- Właśnie, a tak poza tym to zabrałem ich ze sobą bo myślałem, że pogramy w piłkę, ale widzę że lepiej byłoby gdybym przyszedł sam. - powiedział Zayn
- ej nie zapomnieliście o mnie - upomniał się Adam.
- nie nie zapomnielismy. - krzyknął Zayn - idziemy?
- jasne! - ucieszył się młody.
Poszliśmy do domu, weszliśmy do ogrodu, były tam ustawione bramki leżały piłki. To dlatego, że ojciec był trenerem grupy piłkarskiej, dziecięcej grupy piłkarskiej. Usiadłam na werandzie i oglądałam jak chłopcy grają w piłkę. "podaj do mnie", "szybciej", "bronisz jak baba" - takie zwroty "grzecznościowe" słyszałam z boiska. Myślałam o tym co powiedział Harry - "... to, że to twoja dziewczyna nie znaczy że nie mogę się do niej przytulić..." te słowa krążyły mi po głowie. Przecież nie jestem jego dziewczyną!
- Hej - usłyszałam Zayn'a który podszedł żeby się napić
- hej - odpowiedziałam
- to może zdradzisz mi wreszcie jak się nazywasz? - zaczął
- jestem Ronnie.
- to wiem, a nazwisko? - męczył mnie.
- nie powiem.
- dlaczego? - zdziwił się.
- ale obciach.
- No dawaj nie może być przecież takie złe. - zachęcał mnie
- Miller, Weronica Miller tak się nazywam, teraz możesz zacząć się śmiać.
- Mi się podoba. - uśmiechną się do mnie tak jak jeszcze nikt się do mnie nie uśmiechał. - są gorsze nazwiska.
- takie jak... np.?
- takie jak np. Malik, to dopiero głupie nazwisko. Jest jak imię dla psa który ma długą mokrą sierść. - zaczął się śmiać, odwzajemniłam to i śmiliśmy się przez chwilę.
- zabawny jesteś - powiedziałam i się uśmiechnęłam
- a ty śliczna.
Zaczerwieniłam się. Nienawidziłam tego uczucia od zawsze, zawstydził mnie tym. Milczeliśmy chwilę.
- co robisz po południu? - przerwał ciszę
- nic, nie mam żadnych planów.
- to może chciałabyś gdzieś wyskoczyć?
- jasne, nie mam nic do roboty więc można gdzieś skoczyć, spoko. - powiedziałam bez emocji, ale tam w środku cieszyłam się jak dziecko, Zayn mi się podobał i to bardzo.
- ekstra, to przyjadę po ciebie o szóstej. - te słowa przebiły moje myśli, uśmiechnęłam się i pokiwałam głową.

                                                                         *  *  *

Zayn podjechał pod dom,spojrzałam przez okno i zobaczłyam, że właśnie wysiada, był ubrany w czarne jeansy, beżową koszulkę i czerwoną bejsbolówkę. Wyglądał zniewalajaco. Przy nim moje ubranie wyglądało na brzydkie i niechlujne. Zanim przyjechał moja szara bluzka i czarne jesnsy wydawały mi się fajne [ Ronnie - KLIK Zayn - KLIK ]. Ale co miałam zrobić? Zayn był już na miejscu, a ja nie miałam czasu na zmianę ubrania. Usłyszałam dźwięk dzwonka do drzwi. Zbiegłam na dół żeby otworzyć.
- Cześć - powitałam go.
- Cześć - powiedział i pocałował mnie w policzek po czym wręczył mi bukiet czerwonych róż.
- Witam - usłyszałam głos ojca. Zamnkęłam oczy, na mojej twarzy pojawił się grymas.
- Dzień dobry, nazywam się Zayn Malik. - przywitał się
- Chodź na chwilę, muszę ci coś wyjaśnić. - zaprosił go do salonu.
- Boże... - powiedziałam cicho do siebie.
- zabierasz moją córkę na randkę więc musimy porozmawiać, a w zasadzie to ja będę mówił, ty słuchaj: jeśli ją zranisz ja cię dorwę i wtedy porozmawiamy inaczej... - właśnie takie obciachowe słowa słyszałam z salonu. To koniec - pomyślałam. Przecież on już nigdy się do mnie nie odezwie, a co dopiero umówi.
Po jakimś czasie przyszli do mnie, wszliśmy z domu, Zayn otworzył mi drzwi do samochodu, wsiadł i ruszyliśmy.

- przepraszam. 
- za co? - zdziwił się.
- za mojego ojca. - powiedziałam ze łzami w oczach, wiedziałam że już się ze mną nie umówi.
- co? nie masz się czym martwić? ja sam zrobiłbym to dla swojej córki, rozumiem go.
- cieszę się - powiedziałam z wymuszonym uśmiechem.


                                                                             *  *  *


  Dojechaliśmy na miejsce, Zayn wysiadł szybko z auta i otworzył mi drzwi. Co za facet, on jest skarbem - pomyślałam i uśmiechnęłam się do niego.
- to gdzie idziemy? - zapytałam 
- zobaczysz, to niespodzianka. - oznajmił mi i uśmiechnąl się szeroko.
Szliśmy po schodach, chyba już siedem pięter. Zwolniłam trochę.

- zmęczyłaś się? - zaniepokoił się
- nie tyko nie mam w zwyczaju chodzić po schodach tak dużo, gdy mieszkałam w Nowym Jorku wszędzie były windy.
- o tu też jest winda,ale wolałem iść schodami. - uśmiechnął się
- co?! zabiję cię! - zaśmiałam się i zaczęliśmy biec na górę.
   Byliśmy na dachu. Widok był niesamowity, robiło się ciemno, było coraz więcej świateł, neony nad sklepami, barami i restauracjami. Wszystko było świetne.
- Muszę ci coś powiedzieć - powiedział zdenerwowanym głosem.


_______________________________________________________________
a oto rozdział 3 :) nie mogłam spać w nocy wymyśliłam go i rano wstałam, napisałam i mam nadzieję że wam się spodoba :) dziękuję że chcecie to wgl czytać :) kocham was :)) nie chciałam pisać zakończenia bo muszę was troszkę potrzymać w niepewności :)