Rozdział 14

#Zayn
- kocham Cię Ronnie.
- jak możesz tak mówić? zdradziłeś mnie, nigdy Ci tego nie wybaczę. - powiedziała i odwróciła się.
Ronnie czekaj. - złapałem ją za rękę. - mówiłaś, że wszystko okey, że wybaczasz mi.
- mówiłam różne rzeczy, na przykład, że Cię kocham. Nigdy nic do Ciebie nie czułam, nie czuję teraz i nie będę czuła już nigdy.
- Ronnie... - łzy spłynęły mi po policzkach.
- żegnaj Zayn. 


- Zayn... Zayn. - poczułem jak ktoś mocno uciska moje ramię, to był Niall. - Zayn, obudź się.
- co się dzieje? - otworzyłem oczy. Louis i Eleaonore siedzieli na kanapie, Harry rozbijał się z garnkami w kuchni, a Liam rozmawiał przez telefon, pewnie z Danielle.
- coś krzyczałeś, później zacząłeś machać rękami i płakać. - Niall wyglądał na przerażonego, wszyscy zwrócili wzrok na mnie, ostatnie łzy spływały mi po policzkach, więc to co opowiedział blondas musiała być prawda.
- co ja nie płakałem, coś mi do oka wpadło. - próbowałem ratować swoją męskość.
- tak coś Ci do oka wpadło, jasne. Czekaj, jak "to coś" ma na imię?... hhmmmmmmmm... a no tak! "to coś" nazywa się Weronica Annie Miller. - krzyczał Louis. - Boże, dziewczyna musi być wyjątkowa, ty przez nią płaczesz... to takie romantyczne.
- niby z kąd wiesz, że to przez Ronnie? i tak w ogóle to z kąd wiesz jak ona ma na drugie imię?
- po pierwsze! krzyczałeś cały czas przez sen "Ronnie kocham Cię, Ronnie, Ronnie..." - Lou zaczął robić z siebie błazna i udawał omdlenia i płacze. - a po drugie! wiem jak ma na drugie imię bo ją z Niallem "wygooglowaliśmy", nawet nie wyobrażasz sobie jak dużo można się o człowieku dowiedzieć przez internet.
- chyba mam wystarczającą ilość informacji na Jej temat. - powiedziałem oburzony.
- co szkodzi Ci dowiedzieć się więcej o twojej ukochanej Ronnie, ojoj Ronnie, Ronnie, Ronnie...
- Louis! zamkniesz się wreszcie czy Ci pomóc?! - nie wytrzymałem, wreszcie wybuchłem, znów wszystkie oczy były zwrócone na mnie, nawet Harry wbiegł do salonu, żeby zobaczyć co się stało. Wyszedłem szybkim krokiem z domu, nigdy więcej spania w salonie, a już na pewno nie w towarzystwie tych debili.

                                                                      *  *  *

#Ronnie
- Ronnie! - usłyszałam głos ojca z dołu.
- już idę! - krzyknęłam.
- to chodź szybko!
- co się stało? - powiedziałam schodząc ze schodów.
- ktoś do Ciebie. - ojciec mrugnął do mnie. W drzwiach stał Will.
- tato, mama chyba Cię wołała, chciała żebyś pomógł jej w czymś tam na górze.
- myślałem, że mama jest w ogrodzie. - ojciec dowalił mi tym tekstem, czy tak trudno jest zrozumieć, że dziewczyna chce być sama z chłopakiem? najwyraźniej kochany tatuś miał z tym problemy.
- cześć Ronnie. Mieliśmy gdzieś razem wyskoczyć, pamiętasz? - powiedział i słodko przygryzł wargę.
- cześć, tak pamiętam. To gdzie idziemy?
- może do kina?
- spoko, ale uprzedzam że nie mam ochoty na horrory. - uśmiechnęłam się.
- będziesz mogła coś wybrać jak już dojedziemy na miejsce.
- naprawdę? to bardzo miłe z twojej strony. - zaśmiałam się na co chłopak odpowiedział tym samym.

 Wsiedliśmy do samochodu, jechaliśmy, a czas płyną bardzo szybko. Dotarliśmy na miejsce, Will wyszedł szybko z samochodu i otworzył mi drzwi.
- idziemy? - zapytał.
- jasne, chodź.

                                                              *  *  *

- okay, to co chciałabyś obejrzeć? - chłopak złapał mnie za rękę. Spojrzałam na nasze ręce, później na jego twarz, uśmiechał się. Nie wiedziałam co zrobić więc tylko odwzajemniałam uśmiech.
- może "Igrzyska Śmierci".
- dla mnie w porządku. Chodź kupić bilety. - trzymając się za rękę podeszliśmy do kasy.
- dzień dobry, wybraliście już film? ładna z was para, na pewno wybraliście coś romantycznego.
- dziękuję, ale nie jesteśmy parą. - zaprzeczyłam, a kasjerka spojrzała na nas dziwnym wzrokiem. No tak, nie jesteśmy parą, a trzymamy się za ręce, to musiało dziwnie brzmieć i wyglądać.
- poprosimy dwa na "Igrzyska Śmierci". - Will przerwał niezręczną ciszę, a ja odwróciłam wzrok.
  Po incydencie z tą całą "parą" poszliśmy kupić coś do jedzenia i poszliśmy na seans.
   W trakcie filmu Will przesuną swoją rękę i objął mnie, wydało mi się to dziwne, przecież wiedział, że mam chłopaka.
- eee... Will?
- tak? - zapytał cicho, nadal patrząc w ekran.
Patrzyłam na niego przez chwilę, jego oczy lśniły jak gwiazdy. Will to bardzo przystojny chłopak z powalającym uśmiechem, jest typem kolesia, który może mieć każdą dziewczynę w mieście, nie ważne kim jest, ważne że jest przystojny. Dla dziewczyn z Londynu liczy się tylko jedno - wygląd. Najwięcej czasu poświęcają na nakładanie tapety, większość lasek z Londynu jest sztuczne, zwykłe plastiki. Chyba za to Zayn, Will i całe One Direction mnie polubili, za to że nie jestem sztuczna, nikogo nie udaję, nie chcę przyciągać uwagi więcej niż trzeba.
       Wtuleni w siebie oglądaliśmy film jeszcze przez jakieś dwadzieścia - trzydzieści minut. Nagle Will zaczął odsuwać się ode mnie.
- Will? - zdziwiłam się.
- ciiiii... - przykrył moje usta palcem. - teraz będzie najlepszy moment, punkt kulminacyjny, już za chwilę poznamy zakończenie, poznamy los dwojga głównych bohaterów. Zaraz wszystko będzie jasne. - powiedział, a nasze usta złączyły się w pocałunku.

________________________________________________________________
No to jest kolejny rozdział :) przepraszam, że tak długo nie pisałam, ale brakowało mi weny twórczej, a do tego szkoła, chłopak dopiero zaczęliśmy się spotykać więc chcę poświęcić Mu jak najwięcej czasu i uwagi, przepraszam, że was przez to zaniedbuję. Dziękuję wam za te wszystkie miłe komentarze :) dziękuję osobom, którym spodobał się mój blog (chodzi o ankietę po prawej) przykro mi, że jest ktoś komu moje opowiadanie się nie podoba, jeśli czytasz to teraz to napisz mi w komentarzu co Ci się w nim nie podoba, a ja w miarę możliwości spróbuję "poprawić" to co się nie podoba. Dzisiejszy i kolejny następny rozdział (sorki, ale podzieliłam to na dwa) chciałam dedykować @Karolina7902 to dla Ciebie PRO MOLORDZIE Kuram Cię :**